Γιατί άραγε οι τρίχες μεγαλώνουν μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος, ενώ σε άλλα όχι;
Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη στο University of Pennsylvania, διαπιστώθηκε ότι οι άτριχες περιοχές φέρουν μία ιδιομορφία. Συγκεκριμένα, μία εκκρινόμενη στις περιοχές αυτές πρωτεΐνη Dickkopf (DKK2) εμποδίζει ένα ενδοκυττάριο μονοπάτι μεταβίβασης σήματος (WNT), το οποίο ελέγχει την ανάπτυξη των τριχών. Αυτή λοιπόν η πρωτεΐνη DKK2 εκφράζεται σε ορισμένους μόνο εμβρυικούς και ενήλικους ιστούς, διατελώντας μεγάλη ποικιλία λειτουργιών, παράλληλα με την αναστολή της τριχοφυΐας.
Παρατηρήθηκε ότι το δέρμα του πέλματος ποντικιών έφερε πολλές ομοιότητες με το κατώτερο μέρος του ανθρώπινου καρπού, καθώς φέρουν και τα δύο αυτά σημεία υψηλά επίπεδα DKK2 πρωτεΐνης. Όταν αφαιρέθηκε γενετικά η DKK2 -η οποία λειτουργεί ως αναστολέας- από το ποντίκι, τότε οι τρίχες στην συγκεκριμένη περιοχή ξεκίνησαν να αναπτύσσονται κανονικά στην εκάστοτε άτριχη περιοχή. Με αυτό τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι το μονοπάτι σηματοδότησης WNT εξακολουθεί να υφίσταται στις άτριχες περιοχές, όντας απλά μπλοκαρισμένο από την DKK2.
Η μελέτη αυτή δείχνει ότι το δέρμα σε περιοχές χωρίς τρίχες παράγει ένα φυσιολογικό αναστολέα του WNT μονοπατιού, το οποίο φέρει αποφασιστική σημασία για την ανάπτυξη του τριχοθυλακίου, καθώς η απενεργοποίηση του WNT οδηγεί σε άτριχο δέρμα και αντιθέτως η ενεργοποίηση του στο σχηματισμό όλο και περισσότερων τριχών.
Τα τριχοθυλάκια αρχίζουν και αναπτύσσονται κατά την εμβρυική ζωή. Σε ασθενείς που έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα ή βαθιές πληγές το τριχοθυλάκιο δεν ξαναγεννιέται. Έτσι, το ερευνητικό ενδιαφέρον έχει προσηλωθεί στην διερεύνηση του αν οι ίδιοι αναστολείς του WNT καταστέλλουν την ανάπτυξη του τριχοθυλακίου στις περιπτώσεις αυτές.
Στις Η.Π.Α. περισσότεροι από 80 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες εμφανίζουν ανδρογενετικού τύπου αλωπεκία(φαλάκρα), συμφώνα με την American Academy of Dermatology. Παράλληλα, προηγούμενες έρευνες υποδηλώνουν τον άμεσο συσχετισμό της DKK2 με την συγκεκριμένη πάθηση. Μέσα από τις νέες αυτές γραμμές έρευνας , λοιπόν η επιστημονική κοινότητα ελπίζει στη βελτίωση και εύρεση νέων μεθόδων θεραπείας τόσο της επούλωσης πληγών όσο και της τριχοφυΐας.
